Mijn eerste jaar alleen als cat tribe manager
In 2015 hakte ik de knoop door: dankzij de steun van mijn man en een laatste duwtje in de rug besloot ik om samen met Lana een vzw op te starten. Samen bouwden we aan DreamCATchers, een vzw die zich zou inzetten voor katten die het moeilijk hebben om een nieuwe thuis te vinden. Een vzw die mensen zou helpen bij alle vragen die ze hebben over hun katten en als we het er nog konden bij nemen, wilden we ook nog iets doen aan het grote straatkattenprobleem. Ambitie genoeg dus :)
Foto's: © Gillian Pieteraerens
Eind juli 2016 werd de tweede grote stap gezet: we openden ons kattenadoptiecafé. Een rollercoaster van jewelste met veel vallen en opstaan en heel veel met onze neus tegen de muur lopen. Aangezien het onze eigen vzw is konden we gelukkig heel snel bijsturen en aanpassen. We stopten er heel veel tijd en energie in, om nog maar te zwijgen over de centen.
In oktober 2017 werd het te veel voor het lichaam van Lana. Na haar jaarlijkse check-up bleek dat ze aan dit tempo niet verder kon. Haar gezondheid leed te veel onder de stress en de fysieke inspanningen die het werk binnen de vzw vergt.
Lana kreeg geen kans om te kiezen, op doktersbevel moest ze direct stoppen. Ik werd dus voor de keuze gesteld: ook stoppen of ons project (mijn levensdroom) alleen verderzetten. Het is duidelijk waarvoor ik uiteindelijk gekozen heb, maar ik wil jullie wel laten weten hoe dat eerste jaar ‘solo’ verlopen is.
Solo?
Nee, natuurlijk sta ik er niet helemaal alleen voor. Ik krijg ongelofelijk veel hulp van de andere vrijwilligers die me allemaal op wekelijkse basis komen helpen. Zonder hun hulp stond de vzw niet waar die nu staat. Ik ben al die ‘hoomans’ ontzettend dankbaar en voel me dikwijls schuldig omdat ik hen niets kan betalen, zelfs een simpele vrijwilligersvergoeding kan er helaas niet af. Ook de steun van vrienden en familie zorgt ervoor dat ik steeds opnieuw het gevoel krijg dat ik toch goed bezig ben, ook al is het soms verdomd moeilijk om dit werk elke dag opnieuw met evenveel energie verder te zetten. Het is niet evident om iedere dag alle (haar)ballen tegelijk in de lucht te houden.
Tenslotte run ik niet enkel een mini-asiel, maar ook nog eens een infopunt, shop en café. Ook de social media run ik volledig zelf want ik ben een ‘control freak’, maar ik heb al veel leren loslaten hoor ;)
Op zondag en maandag ben ik nu bijna elke week thuis. Op die dagen doe ik meestal wel nog wat administratie, want tijdens de week lukt het niet altijd om op alle vragen en mails te antwoorden. Zolang alles ‘normaal’ verloopt, lukt het net om het in dit tempo vol te houden maar helaas gebeurt er bijna elke week wel iets wat niet in de planning was voorzien. We werken nu eenmaal met levende wezens en die kan je niet zomaar aan hun lot overlaten als je eens een slechte dag hebt. Je kan ook nooit de deur achter je dichttrekken en even alles loslaten, want de dieren hebben dagelijks hun verzorging en sociaal contact nodig.
Ik werd het voorbije jaar nog op verschillende andere vlakken op de proef gesteld: een waterlek, inbraak met diefstal van onze kassa en donatiepot, de bouw van onze nieuwe website, de voorbereidingen voor De Nationale Katerdag, het overlijden van Oscaar en Washi, de katten in het café die geregeld ziek werden en het toedienen van medicatie aan katten die je niet kan aanraken… Een vzw runnen met levende dieren heeft helaas bijna nooit een rustige of normale week. Vraag maar aan de mensen van Kat Zoekt Thuis of het dierenasiel. Zij hebben het nog zo veel moeilijker, ik vraag me dikwijls af hoe ze het volhouden.
Het is gelukkig niet alleen kommer en kwel, maar ik wil jullie toch laten weten dat het niet evident is om alles steeds pico bello in orde te hebben en te houden. Het mag er bij ons dan wel steeds proper uitzien, weet dat dat niet vanzelf komt. Ik krijg bijvoorbeeld nog heel vaak de vraag “En wat doe je dan van werk naast de vzw?” Euhm… Ik ben gemiddeld 60 uur per week bezig in het kattencafé, de rest van de tijd verkies ik vooral om voldoende te slapen en tijd door te brengen met mensen die ik graag zie zodat ik energie heb om verder te blijven doen.
Wat doe ik eigenlijk?
De perceptie dat ik me vooral bezighoud met koffie drinken en poezen knuffelen is helaas geen realiteit. Als ik per dag dertig minuten tot een uur effectief met de dieren bezig kan zijn, mag ik me al gelukkig prijzen. Dat is dan ook wat ik eigenlijk het meest mis: meer met de katten kunnen werken, ze proberen te socialiseren en opnieuw vertrouwen te leren krijgen in de mens. Want dat is toch waar het om draait voor mij: de poezen leren kennen, zoeken wat ze leuk vinden en hoe ze de ‘hoomans’ opnieuw kunnen toelaten om hen te strelen of knuffelen. Helaas heb ik net daar veel te weinig tijd voor.
Van oktober 2017 tot en met oktober 2018 heb ik voor 18 katten een nieuwe thuis gevonden. Als je dat vergelijkt met een ander asiel is dit peanuts, maar vergeet niet dat we vooral die dieren overnemen van de andere vzw’s waar zij moeilijk een nieuwe thuis voor vinden. We nemen ook altijd uitgebreid de tijd om de dieren te leren kennen, zodat we een goede profielschets kunnen maken en duidelijk aan de adoptanten kunnen meegeven welk karakter de kat heeft. Ik vind het heel belangrijk dat de dieren worden geadopteerd voor hun karakter en niet enkel voor hun uiterlijk. Dit zorgt dat het wat trager verloopt, maar we kunnen wel elke kat met een gerust hart meegeven naar hun nieuwe thuis.
We verwijzen ook veel adoptanten door naar de andere vzw’s om rechtstreeks bij hen te adopteren. Het heeft geen zin om eerst de katten naar ons te halen, als ze evengoed zonder tussenstop naar hun nieuwe thuis kunnen verhuizen. Een kat op korte tijd verschillende keren verhuizen is namelijk niet goed voor hun gezondheid. Dat hebben we helaas ook in de praktijk mogen ondervinden.
Poezen te snel weer laten vertrekken, zoals we met Koffie en Emma gedaan hebben, was geen succes. Zij moesten helaas terugkomen, omdat het niet werkte in hun nieuwe thuis. Ook ik moet dus nog voortdurend bijleren en onze manier van werken bijschaven.
Tegelijk ben ik er zeker van dat ik al veel huispoezen gelukkiger heb kunnen maken door het advies dat ik dagelijks meegeef, via de verschillende workshops die we organiseerden of door de promotie van onze ‘stinkvissen’ ;) Het is altijd hartverwarmend om de filmpjes van al die gelukkige katten te zien te krijgen.
2018 kunnen we gelukkig afsluiten met een ‘poesitief’ gevoel en zonder schulden bij onze leveranciers, wat toch altijd fijn is.
Op het einde van deze rit – na 1 jaar ‘solonaise’ – kan ik zeggen dat ik heel tevreden ben, trots op mezelf en heel erg dankbaar. Dankbaar voor alle vrijwilligers, alle leuke samenwerkingen, alle bezoekers, alle adoptanten, alle steunende leden en vooral dankbaar voor alle lieve katten die ik heb leren kennen en op weg heb kunnen helpen naar een leuk en liefdevol leven.