Iglo, iedereen zal je missen.
Baby Iglo
Op 6 november 2018 was ik op weg naar het dierenasiel om Nalu te gaan halen. Nalu zat op dat moment al zo’n anderhalf jaar in het asiel. Tijd dus voor een nieuwe aanpak en poging om voor haar een nieuwe thuis te vinden. Toen ik daar toekwam kreeg ik direct de vraag of ik nog plaats had om 1 poes extra mee te nemen. Geen twijfel! Natuurlijk kon er nog ééntje bij, zeker als ik hoorde dat die poes ongelooflijk veel schrik had van de honden en hun geblaf.
Zo kwam jij, Iglo, samen met Nalu mee naar onze living bij DreamCATchers.
Je zag er zo schattig uit met jouw wit snorretje en witte sokjes aan. Een lief klein mannetje dat veel harten zou veroveren.
Al vanaf de eerste dag dat je bij ons was sukkelde je met jouw gezondheid. Veel snotteren en een slappe stoelgang met af en toe bloed bij. Je kreeg bij ons alles wat kon helpen om je te ondersteunen: medicatie, extra supplementen en probiotica,...
Maar je liet het niet aan je hartje komen. Na een week bij ons was je al ontdooid en begon je te spelen met de hengel, met balletjes en met alle andere poezen. In het begin waren Roos en Emma je favoriete maatjes. Samen slapen vond je ook heel erg leuk, allemaal samen in de grote zetel.
Je had ongelooflijk veel energie en op een bepaald moment begon je jezelf ineens heel veel te wassen en likken. Te trok zelfs jouw haren uit. Op advies van de dierenarts is er toen snel besloten om jouw voeding volledig aan te passen. Met een beetje geluk zou dit ook een positieve invloed hebben op je darmpjes. Na een viertal weken zagen we eindelijk het effect van de nieuwe voeding: je was minder gestresseerd en ook het likken verminderde snel. Jouw stoelgang bleef wel aan de mindere kant, maar ook dat kon jouw pret niet bederven. Je bleef spelen en had ondertussen nieuwe vriendjes gevonden om samen mee te ravotten: Ella, Sky en Peru... ons A-team.
En toen ineens - we konden het zelf amper geloven - liet je je aaien door een bezoeker. Het was toen begin maart. Na vier maanden bij ons was het ijs eindelijk gebroken :)
Wat een overwinning! Met je staart hoog in de lucht, genoot je met volle teugen van de aaitjes. Er was geen houden meer aan. Knuffelen met de bezoekers, knuffelen met de andere poezen en vooral met Peru, jouw maatje. We hebben toen besloten om Peru aan jou te koppelen zodat jullie altijd samen zouden kunnen spelen en knuffelen.
Op 4 juni werden Sky en Ella geadopteerd en was jij wat kalmer en rustiger dan voordien. Miste je jouw vriendjes, was je wat verdrietig en daarom minder actief? Je sliep veel meer, je was loom en had niet zo veel zin meer om te spelen.
Rond 16 juni verdween ook jouw eetlust. We zorgden voor andere droge voeding die je misschien lekkerder zou vinden en 's ochtends werd je verwend met een extra portie natte voeding. In het begin ging dat heel vlot naar binnen en kon het je wel smaken.
De komst van Tonnik in het café zagen zowel jij als Peru niet echt zitten. Na een aanvaring tussen Tonnik en Peru besloten we om Peru naar boven te brengen. Later had ook jij een moeilijk moment met Tonnik en hebben we besloten om jou ook naar de bureau te verhuizen zodat je terug bij jouw maatje kon zijn. Je was rustig en zat echt op je gemak boven. Samen met Peru in de zon liggen was jouw favoriete bezigheid. Je genoot zo van die warme zonnestralen.
Maar je bleef loom en speelde niet echt meer. Ik had ondertussen al een afspraak gemaakt om op 10 juli naar de dierenarts te gaan voor een uitgebreid onderzoek. Zo kon het niet verder. We maakten ons toen al zorgen.
Op zaterdagochtend, 6 juli, smulde je onder het toeziend oog van een van onze vrijwilligers nog een flinke portie natte voeding naar binnen. Dat stelde ons enigszins gerust. Maar in de namiddag vroeg ik aan onze vrijwilliger Frederik, die dierenzorg heeft gestudeerd, om toch even naar jou te kijken. Je was op een paar dagen tijd 200g vermagerd, maar had toch een erg gezwollen buikje. Op dat moment was je ook al 200g afgevallen op een paar dagen tijd en je buikje stond heel erg gezwollen. Frederik had geen goed nieuws. Hij had aan jouw buik kunnen voelen en vermoedde dat er vocht in zat. Ik voelde de bui al hangen… Toen je ‘s avonds de natte voeding opnieuw niet wou opeten, begon ik schrik te krijgen. Ik hoopte dat je tijdens de nacht nog wat zou eten, maar helaas. De volgende ochtend zat je in een hoekje achter de kast met allemaal snot spetters rond jou.
Nu was het genoeg geweest. Ik nam onmiddellijk contact op met de dierenarts en een half uur later waren we onderweg. Toen we daar aankwamen en ik aan de dierenarts vertelde wat Frederik had gezegd, kon ik al op zijn gezicht aflezen hoe laat het was. Ik wist toen al dat ik afscheid van jou ging moeten nemen en dat ik je voor de laatste keer zou zien. We hadden met de dierenarts afgesproken dat hij eerst het vocht uit jouw buik zou trekken om te kijken wat daar het resultaat van was. Indien nodig kon er nog altijd verder bloedonderzoek gedaan worden. Het vocht uit je buikje gaf aan dat het bijna zeker fip (Feline infectious peritonitis) was. Om 100% zeker te zijn dat we niets meer konden doen, lieten we nog een bloedtest uitvoeren. Het verschrikkelijke verdict was gevallen. Jou terug wakker maken uit de verdoving had geen zin meer. Om jou niet nog extra stress te bezorgen hebben we je direct laten inslapen.
Ik heb dan ook direct besloten om je te laten cremeren, zo kunnen we jou toch een beetje bij ons houden. Op aanraden van Joline, onze kattengedragstherapeute, hebben we ook Peru de kans gegeven om afscheid te nemen van zijn vriendje.
Op die manier hadden ook onze vrijwilligers nog de kans om hem een laatste groet te brengen. Het is ontzettend moeilijk om te aanvaarden dat we niet meer konden doen. We kunnen ons alleen optrekken aan het feit dat je hier een fantastische tijd hebt gehad, dat je veel nieuwe vriendjes hebt leren kennen en dat je jouw laatste dagen op het terras in de zon hebt kunnen liggen. Samen met je maatje Peru die dan lekker dicht bij jou kwam liggen, daar kon je echt van genieten. Lieve kleine Iglo, we gaan jou allemaal heel hard missen, maar zijn ook gerustgesteld dat je nu geen pijn meer hoeft te lijden.
Onze vrijwilligers
Veronique
IGLO was zo mooi opengebloeid in het catcafe eens een wild spelende spetter (door zijn allergie waarschijnlijk) naar een super lieve dandy met enorm zacht karakter voor de andere bewonertjes en bezoekers <3
Ashley.
Iglo was our little sunshine, our dandy player. He brought a lot of visitors in awe because of his cuteness. He is our little cutiepie and will be missed a lot. Now he has found his forever home where he can be free.
Lara
Iglo wachtte vaak aan de deuropening. Je schattige pootjes legde je strategisch op de scheidingslijn van café en kattenprivé. Dat grenzen overschrijden moeilijk ging worden, hadden we al snel door. Van een echte actieve jager – die niet alleen prooien achterna zat, maar ook elke vorm van menselijke affectie liever ontweek – veranderde je in een rustige en knuffelige poes. Dankjewel voor het eeuwige vertrouwen, kleine Iglo.